Kérwén, 12 weken oud

Al 4 weken hier en bijna 3 maanden oud, wat vliegt de tijd...

Vorige week zondag op bezoek geweest bij Kérwéns baas, Jethro. Eerst een halve dag mee hoeden met de kudde, daarna alle honden van Jethro gaan oppikken en nog heel even naar zee gereden. Kérwén was bepaald niet onder de indruk van de grote kudde, en heeft zich behoorlijk goed gedragen op de begane grond en laten dragen in de rugzak. ;-) De dames hebben serieus hard gewerkt, later meer hierover.

Op sommige vlakken is ze nog even voorbeeldig als in het begin: ze knaagt binnen in huis niet aan zetels of meubelpoten, snapt goed dat ook als de deur open is de badkamer en een deel van de berging verboden terrein zijn, net zoals de trap naar boven. Met haar in de rugzak wandelen is echt een zaligheid: ze komt er zelf om vragen als ze moegestapt is, is geweldig tevreden zolang ze haar "roedeltje" kan zien - als er een achter blijft begint ze onrustig te draaien. Ik hoef zelfs niet bang te zijn dat ze misschien wel voldoende rust (in de zin van niet lopen) maar niet voldoende slaapt als we langer wandelen want als ze echt moe is, zoekt ze een plaats om haar kopje op te rusten - de rand van de rugzak of mijn hand of arm. Sinds kort lost ze het überschattig op als ze wil slapen: ze draait haar lijfje 180°, wringt haar voorpoten uit de zak, legt die op de rugzak tegen mijn borst en sluit haar ogen met haar kop onder mijn kin. Veel "aah", "oeh", en "ooh" verzekerd onderweg. Of ik het nog lang ga volhouden is een andere zaak. Een rugzak met ondertussen 7,5kg pup op mijn buik en een tweede rugzak met flessen water en zo op mijn rug begint wel wat door te wegen, zeker met een slechte rug en dito schouder.

Op de andere vlakken begint haar karakter wat te veranderen, eindelijk durf ik wel zeggen. Na een serieuze "uitbarsting" vorig weekend in haar continue strijd tegen mij en Robine en Hasse, lijkt ze zich eindelijk bij haar positie als pup en alles-behalve-de-baas neergelegd te hebben. Nooit gedacht dat ik dergelijke strijd ging moeten aangaan met een van mijn honden, laat staan een snotneus van een pup, maar een mens is blijkbaar nooit te oud om te leren.

Toeval of niet, maar sindsdien is haar hier komen redelijk betrouwbaar aan het worden, betrouwbaar voor zover het kan met een borderpup van die leeftijd en daar ben ik reuze blij mee. Ze laat zich nu op haar plaats zetten door mijn honden (min of meer toch, lees: ze vliegt er niet langer zelf terug op en houdt zich stil, maar wel met kop hoog, staart hoog in de lucht en de meest franke blik die je je maar kan voorstellen) of berispen door mij wanneer nodig en maakt daar niet langer meteen een heel gevecht van. Ze is zelfs wat aanhankelijker geworden, komt me nu binnen in huis of op wandeling soms spontaan opzoeken en laat zich met momenten graag knuffelen. Voor het allereerst word ik nu 's ochtends en als ik terugkom van mijn werk vrolijk begroet. Haar gedrag naar vreemde honden begint me ook al wat meer te zinnen, ze toont wat meer normale terughoudendheid en donderdag heeft ze een half uurtje geravot met een Malteser van 7 maanden oud, waarbij ze zelfs behoorlijk wat voorzichtigheid liet zien.

Van de ene op de andere dag gaat ze zonder handgebaar met een zachte 'lie down' af als een speer, en ook zitten voor ze van de lijn mag begint ze te snappen. Ze begint het commando "daar" in combinatie met een opgeheven hand goed te begrijpen, en komt nu meteen als ik haar uit de tuin roep (daar waar ze in het begin nog liever de nacht alleen in de regen en donker doorbracht dan binnen te komen). Ze ravot nog veel met Robine of Hasse (met de 3 samen draait uit op vodden), maar snapt mijn "gedaan" nu als ze het te bont maken of ik vind dat ze wat moet rusten.

Haar onbesuisde Jan-zonder-vreesgehalte lijkt heel wat minder momenteel, al wijt ik dat eerder aan haar leeftijd (de befaamde angstperiode vanaf 12-13 weken) dan echt een karakterverandering. Verkeer blijft geen enkel probleem, maar sommige mensen en honden moet ze nu onzeker toeblaffen, net zoals een onverwachtse bloempot op de stoep enkele dagen geleden of een stel vaarzen in een weide vandaag. Dat ze zich snel herstelt, sterkt mijn gevoel dat het maar een periode is en ze van nature niet angstig is aangelegd.

Niet nodig te zeggen dat het zo heel wat leuker is om haar in huis te hebben. ;-) Door de band blijft het een arrogant, betweterig, superdominant zwijn maar nu ook een lief, schattig zwijntje dat een lach op mijn gezicht kan toveren. De wandeling van gisteravond en de lange wandeling van deze namiddag onder ons vieren was voor het eerst weer echt leuk en ontspannen. Ik merk dat ik nu pas een beetje een band met haar begin te krijgen, dat het opeens zo gemakkelijk is om mijn geduld niet te verliezen en ik haar niet meer zo ervaar als een beetje een "last". :$ Jammer, voor mij maar vooral ook voor haar, dat het zo lang heeft moeten duren maar blij dat we zijn waar we zijn. En nu mag het zelfs gaan stoppen, voor ik haar straks ga missen. ;o)

Enfin, genoeg gezeverd, een hoop foto's van de wandeling deze namiddag. Na continue buien deze voormiddag er in geslaagd 3u te wandelen en geen druppel tegen te komen, af en toe zelfs wat zon, om op de terugweg in de auto in een stortbui te zitten die enkele uren later nog steeds niet over is. Van geluk gesproken. ;-)

Riep je daar, koekjesmens?