Pagina's

dinsdag 29 november 2011

Welkom Pipa!

Pipa, nu 10 weken oud, nieuw maatje van mijn moeder en nieuwe VOC-mascotte in spé. Pipa is een kruising Border Collie x Altdeutscher Hütehund. Ze is echt een wolk van pup, niet enkel een schattig beertje maar ook gewoon een voorbeeldig, lief en gehoorzaam diertje. Ik zou haar op slag stelen en zelf mee naar huis nemen. ;o)




 

Negen

Vandaag blaast Robine 9 kaarsjes uit. Gelukkige verjaardag, mijn oud doosje, doe er nog maar een paar bij...
 

Dikke knuffel van je baas, pootjes van Hasse en je andere hondenmaatjes, en binnenkort zorg ik als late verjaardagscadeau nog wel eens voor een kudde-sessie!


maandag 19 september 2011

Raddek 17/10/1998 - 19/09/2011


Ratteventje, meutte, patatje, en de laatste jaren door iedereen meer gekend als "de poepie" ipv. je echte naam.
De eerste jaren bezorgde je me vaak grijze haren, maar even vaak was je mijn steun en toeverlaat. Nadat ik ruim 6 jaar geleden het huis verliet, verwaterde onze band wel beetje bij beetje, maar je bleef toch wel altijd een beetje 'mijn' ventje.
Nu al haar kinderen het huis zijn uitgevlogen, was je mijn moeders dagelijkse gezelschap, al zaten echte wandelingen er het laatste half jaar niet meer in. 't Zal hier stilletjes worden zonder jou.
Al sinds tien jaar de enige echte mascotte van het VOC. Ook de vrijwilligers hier zullen je missen: de bekwijlde tennisballen op de schoot of voor de voeten, de stukken oud brood die jij je steeds weer wist toe te eigenen - was het niet door je eeuwige gebedel dan wel door ze te gaan stelen, je vrolijke geblaf om iedereen te begroeten.

Je hebt heel wat watertjes doorzwommen - ondermeer een zware hernia enkele jaren terug; en de gigantische tumor op je milt drie jaar geleden, die je eerst bijna fataal werd maar die uiteindelijk succesvol verwijderd werd waarna je plots weer vele jaren jonger leek.
Daar waar je een half jaar terug nog ruim een uur mee kon gaan wandelen, en nog even uitbundig als altijd een bal apporteerde als er af en toe iemand toegaf, was nu driemaal per dag een plasrondje van 5 minuten meer dan genoeg voor je. De laatste paar weken ging je echt met de dag achteruit. Je vond je rust niet meer, je continue honger door de cortisone waar je al een poos op stond werd steeds erger, je sliep dan weer dagen en nachten amper om daarna weer enkele dagen erg vast te slapen. Maar je was nog vrolijk, kwam nog af en toe met een bal of fles af en werd door de DA een goeie week geleden nog gezond verklaard, voor jouw leeftijd en toestand.
Maar gisterennamiddag was je plots zo moe, opstaan was teveel gevraagd, zelfs als er iemand met eten bezig was, en dat was wel heel wat voor jou. 's Avonds werd je helemaal lusteloos en een bordje vlees in de hoop dat je je medicatie binnenkreeg, merkte je niet eens op. Vandaag, vroeg op de ochtend en net een maand vóór je 13de verjaardag, werd je in je vertrouwde omgeving stilletjes ingeslapen.


Ventje, je hebt lang en goed geleefd, maar je zal gemist worden. Laat ze daar over de regenboogbrug maar een 'poepie' ruiken!
Vergeef me dat ik niet gisteravond al mijn gevoel volgde.. Slaap nu maar zacht, Raddekje, eindelijk je rust gevonden.

Luna Tale Humble 15/02/2008 - 15/09/2011


Kérwéns mams, Humble, is vorige week donderdag gestorven ten gevolge van rattenvergif.
Slechts 3,5jaar, veel te jong, zo onrechtvaardig. Rust zacht lieve Humble. Suzanne & familie, Tania & Sabine, en al wie Humble graag gezien heeft, heel veel moed en kracht gewenst.

woensdag 10 augustus 2011

Op stap met de kudde Zeeuws-Vlaanderen in Oostburg

De voorbije weken nog enkele keren mee op stap geweest met de kudde. Op korte tijd ben ik er helemaal aan verknocht, en de honden, tja, die lijken bij elke autorit nu te hopen dat we bij een kudde achter netten stoppen. ;o)

Bientje is een ongelooflijk natuurtalent, zo zalig om zien. Ik moet amper wat tegen haar zeggen, die voelt zo waar ze moet staan of heenlopen, de rust zelve, respecteert de schapen en kan door haar geweldig gedoseerde manier van werken ondanks haar leeftijd en fysiek perfect 6 uren meedraaien op de kudde.
Maar ook Hasse verbaast me enorm. Ze vraagt wel vaak aanwijzingen en zal het eerste uur telkens niets doen tenzij ik daar opdracht toegeef. Maar eens ze loskomt, zie je haar zelfzekerheid met de minuut stijgen en geniet ze enorm. Ze is hevig, fel, maar de laatste keer lukte het me ook haar rustig te sturen. Ze luistert meestal goed naar mijn commando's, maar neemt ook zelf initiatief als de ooien te dicht bij me komen of als ze langs de flanken mag pendelen. Rust uitstralen naar de kudde zit er nog niet zo in, ze dwingt eerder respect af door erin te vliegen en haar tanden eens te gebruiken. Maar af en toe is dat ook nodig, en de laatste keer wachtte ze meestal met dat te doen tot ik haar toestemming ervoor gaf. Haar explosiviteit speelde haar af en toe wel parten, maar de laatste keer had ik weer de indruk dat ze na de eerste hevigheid ook wat begint te doseren.
Hasse is makkelijker stuurbaar dan Robine en uiteraard veel sneller, dus voor sommige onderdelen was zij geknipt voor het werk, voor andere was Bien dan weer het ideale hondje voor mij. Alsof ik het perfecte duo heb voor de job.

Zondag laatstleden had Jethro zelfs de eigen honden thuisgelaten, met alle vertrouwen in mijn en honden en mij. Oef, als dat maar goedkwam. Maar de dames hebben het geweldig fantastisch gedaan. Het eerste half uur was het een rommeltje, waarbij de kudde tweemaal besloot rechtsomkeer te maken en weer naar de rustweide te gaan. Maar daarna ging het alleen maar beter, verdween stilaan mijn nervositeit wat en dat had uiteraard zijn uitwerking op de honden en dus ook de schapen. Af en toe leek het zelfs ronduit makkelijk, maar dat was bedrag. De kleinste millimeter dat Bien of Hasse teveel duwden of te dicht tegenhielden vooraan, was voldoende om alle koppen te doen keren waardoor Hasse zo snel mogelijk naar voor moest om te vermijden dat de kudde weer de andere richting uitliep. Na een tijdje leek ik zelf toch de balans wat aan te voelen, en erin te slagen vooral Hasse daar te houden. We hebben zelfs een drie kwartier alleen onze plan getrokken, toen Jethro een ziek schaap naar de stal moest transporteren. Ondanks zenuwachtig gezwans dat de kudde dan wel een terrasje zou gaan doen in Sluis, hebben we het heel netjes gered en slaagden we er zelfs even in de voor de schapen meest ontspannen manier van grazen langs weerszijden van de pad te bereiken. Wat een gevoel!

Genoeg blabla, tijd voor een hoop foto's van het hoeden drie weken terug (toen we er nog voornamelijk een rommeltje van maakten :-)), met Robine, Hasse, Kérwén en Jess. Guur weer, maar toch heerlijke sfeerfoto's om vaak naar terug te kijken. Met dank aan fotograaf Jethro!














Nadien reden we nog even met de honden, inclusief Jethro's voltallige roedel, naar het strand om de pootjes proper te maken en voor de thuisblijvers om wat energie kwijt te raken. Kérwén ontmoette dus de eerste keer haar toekomstige roedel!











En als afsluiter nog twee foto's van zondag laatstleden. De kudde aan het herkauwen en rusten, en ook Bien en Hasse even een nodige rustpauze aan het nemen.





Jethro, bedankt voor de fijne dagen en het vertrouwen!

Kérwén, 2 maanden en 10 dagen oud

Jaja, weeral te lang geleden dat er nog een update was. De pup slorpt dan ook al mijn tijd op. ;-)

Veel gebeurd de voorbije weken. Kérwén is erg aanhankelijk geworden. Eigenlijk wordt het met de dag "erger".  Ze jankt nu als ik 's ochtends naar het werk vertrek, en ik heb de indruk dat haar sloopgedrag dan voortkomt uit een lichte verlatingsangst aangezien ze niet geïnteresseerd is in op dingen kauwen als ik er ben (ook niet als ik haar niet in de gaten heb). Als ik haar bij iemand achterlaat, of aan de draad tijdens trainingen, protesteert en trekt ze nu ook luidkeels, en houdt dat me plezier urenlang vol. Ga ik naar de badkamer gaat ze tegen de deur liggen, neus tegen de grond, om toch maar niets te missen en me als eerste weer te kunnen begroeten. Ze wil niet meer lang in de tuin blijven als ik er niet bij ben, joelt als ik haar even in de wagen laat en haar begroetingen zijn over the top. Ze zal dus zo snel mogelijk vertrekken naar haar volgende tijdelijke thuis, tot ze klaar is om op de kudde losgelaten te worden. Het zal al lastig genoeg zijn voor haar de eerste dagen waarschijnlijk, en elke dag dat ze zich meer kan hechten is er een te veel.

Hasse is haar grote steun en toeverlaat, en grote voorbeeld qua snelheid en hevigheid. ;o) Bientje heeft ze al ingehaald qua snelheid (en qua grootte bijna) en daarin lijkt ze dan ook al haar interesse verloren (tenzij in haar verwoede pogingen aan de top van de roedel te komen). Alleen als Hasse haar blijft negeren of wegsnauwt, is Bien goed genoeg. Maar Hasse, tsja, ze moet nog tweemaal zo snel worden om die in te halen, maar lijkt toch al goed op weg.
De grootste puppy-onhandigheid lijkt weg. Vorige week ingeënt, en gezond geworden. Met haar 9kg lukt het niet meer haar langer dan enkele minuten te dragen, dus wordt ze enkel nog in en uit de auto getild. De wandelingen zijn aangepast aan haar leeftijd, dan weer eens met de twee groten erbij, dan weer alleen met mij. De eerste angstperiode is alweer even voorbij, en de tweede lijkt er nu zijn aangekomen, met vooral angst naar groter vee (runderen en paarden) en haar blijvende angst voor geblaf. Verder blijft ze ongelooflijk dapper, soms wat te naar mijn zin, van voorzichtigheid heeft ze nooit gehoord. Ze begint soms behoorlijk eenkennig te worden. Sommige mensen wil ze nog supervrolijk gaan begroeten, anderen negeert ze als de pest ook als die haar proberen aanhalen. Een beetje Hasse dus. Mensen die ze kent zijn razend interessant en laat ze niet met rust zolang ik er bijben. Verdwijn ik uit haar zicht schreeuwt ze echter moord en brand, en is ze niet te houden.
Naar andere honden blijft ze ontzettend frank, op het scherpe af soms. Een Raddek die jankte moest volgens haar streng afgestraft worden, en zelfs na een correctie van mij besloot ze het hem nog maar eens met haar tanden te laten voelen. Ook Bientje heeft er al van mogen weten omdat die (geheel terecht) Kérwéns zelfverklaarde leidersrol weigert te aanvaarden. Haar gaan zal dus de nodige rust terugbrengen tussen mijn twee dames, maar dat wil niet zeggen dat ze niet gemist zal worden. Hasse heeft echt leren spelen met andere dan mij of Bien, en gaat haar de laatste twee weken constant zelf uitdagen. Ook Bientje leek zich tot voor dit weekend weer 5 jaar jonger te voelen, genoot van het soms urenlange spel en stiekem ook wel van het feit dat Kér haar van haar dikke winterjas ontdaan heeft. ;-) En ik, tja, een lief, vrolijk, aanhankelijk hondje (ook al is dat laatste niet zo goed) is zoveel makkelijker om graag te zien.

Tot je op een dag dit bij thuiskomst in de berging terugvindt. %£&@#§$ Het ware dan wel de hondenzetel, nu is-ie in ieder geval voor het stort.

Die blauwgrijze vlek die je ziet in de rug van de zetel, is de muur erachter. Madam heeft dus fijn een tunneltje gebeten door de bijna 50cm diepe rug.


Nog enkele laatste foto's tijdens haar periode hier.

Kerremansje.

Het drijven zit alleszins in de genen.

En nog eens een poging tot groepsfoto.
Met het gras dat niet wil meewerken.

't Is hier te doen dames, niks te zien aan die kant.

Neeje, aan die kant ook niet!

Laatste poging.



Dag Kérwén, het ga je goed bij Joyce en haar Flynn en Faelan. Gedraag je wat, dat je niet teveel op je kop moet krijgen, en zie maar dat je snel klaar bent voor je eerste echte stapjes bij je baas en de kudde. Binnen enkele maanden kom ik je zeker bezoeken bij de kudde, tot dan hoop ik heel af en toe een update te lezen en af en toe wat foto's te zien (stille hint ;o)). Vaar wel erwtje! -xx-

zaterdag 23 juli 2011

Kérwén, 12 weken oud

Al 4 weken hier en bijna 3 maanden oud, wat vliegt de tijd...
Vorige week zondag op bezoek geweest bij Kérwéns baas, Jethro. Eerst een halve dag mee hoeden met de kudde, daarna alle honden van Jethro gaan oppikken en nog heel even naar zee gereden. Kérwén was bepaald niet onder de indruk van de grote kudde, en heeft zich behoorlijk goed gedragen op de begane grond en laten dragen in de rugzak. ;-) De dames hebben serieus hard gewerkt, later meer hierover.


Op sommige vlakken is ze nog even voorbeeldig als in het begin: ze knaagt binnen in huis niet aan zetels of meubelpoten, snapt goed dat ook als de deur open is de badkamer en een deel van de berging verboden terrein zijn, net zoals de trap naar boven. Met haar in de rugzak wandelen is echt een zaligheid: ze komt er zelf om vragen als ze moegestapt is, is geweldig tevreden zolang ze haar "roedeltje" kan zien - als er een achter blijft begint ze onrustig te draaien. Ik hoef zelfs niet bang te zijn dat ze misschien wel voldoende rust (in de zin van niet lopen) maar niet voldoende slaapt als we langer wandelen want als ze echt moe is, zoekt ze een plaats om haar kopje op te rusten - de rand van de rugzak of mijn hand of arm. Sinds kort lost ze het überschattig op als ze wil slapen: ze draait haar lijfje 180°, wringt haar voorpoten uit de zak, legt die op de rugzak tegen mijn borst en sluit haar ogen met haar kop onder mijn kin. Veel "aah", "oeh", en "ooh" verzekerd onderweg. Of ik het nog lang ga volhouden is een andere zaak. Een rugzak met ondertussen 7,5kg pup op mijn buik en een tweede rugzak met flessen water en zo op mijn rug begint wel wat door te wegen, zeker met een slechte rug en dito schouder.

Op de andere vlakken begint haar karakter wat te veranderen, eindelijk durf ik wel zeggen. Na een serieuze "uitbarsting" vorig weekend in haar continue strijd tegen mij en Robine en Hasse, lijkt ze zich eindelijk bij haar positie als pup en alles-behalve-de-baas neergelegd te hebben. Nooit gedacht dat ik dergelijke strijd ging moeten aangaan met een van mijn honden, laat staan een snotneus van een pup, maar een mens is blijkbaar nooit te oud om te leren.
Toeval of niet, maar sindsdien is haar hier komen redelijk betrouwbaar aan het worden, betrouwbaar voor zover het kan met een borderpup van die leeftijd en daar ben ik reuze blij mee. Ze laat zich nu op haar plaats zetten door mijn honden (min of meer toch, lees: ze vliegt er niet langer zelf terug op en houdt zich stil, maar wel met kop hoog, staart hoog in de lucht en de meest franke blik die je je maar kan voorstellen) of berispen door mij wanneer nodig en maakt daar niet langer meteen een heel gevecht van. Ze is zelfs wat aanhankelijker geworden, komt me nu binnen in huis of op wandeling soms spontaan opzoeken en laat zich met momenten graag knuffelen. Voor het allereerst word ik nu 's ochtends en als ik terugkom van mijn werk vrolijk begroet. Haar gedrag naar vreemde honden begint me ook al wat meer te zinnen, ze toont wat meer normale terughoudendheid en donderdag heeft ze een half uurtje geravot met een Malteser van 7 maanden oud, waarbij ze zelfs behoorlijk wat voorzichtigheid liet zien.
Van de ene op de andere dag gaat ze zonder handgebaar met een zachte 'lie down' af als een speer, en ook zitten voor ze van de lijn mag begint ze te snappen. Ze begint het commando "daar" in combinatie met een opgeheven hand goed te begrijpen, en komt nu meteen als ik haar uit de tuin roep (daar waar ze in het begin nog liever de nacht alleen in de regen en donker doorbracht dan binnen te komen). Ze ravot nog veel met Robine of Hasse (met de 3 samen draait uit op vodden), maar snapt mijn "gedaan" nu als ze het te bont maken of ik vind dat ze wat moet rusten.

Haar onbesuisde Jan-zonder-vreesgehalte lijkt heel wat minder momenteel, al wijt ik dat eerder aan haar leeftijd (de befaamde angstperiode vanaf 12-13 weken) dan echt een karakterverandering. Verkeer blijft geen enkel probleem, maar sommige mensen en honden moet ze nu onzeker toeblaffen, net zoals een onverwachtse bloempot op de stoep enkele dagen geleden of een stel vaarzen in een weide vandaag. Dat ze zich snel herstelt, sterkt mijn gevoel dat het maar een periode is en ze van nature niet angstig is aangelegd.

Niet nodig te zeggen dat het zo heel wat leuker is om haar in huis te hebben. ;-) Door de band blijft het een arrogant, betweterig, superdominant zwijn maar nu ook een lief, schattig zwijntje dat een lach op mijn gezicht kan toveren. De wandeling van gisteravond en de lange wandeling van deze namiddag onder ons vieren was voor het eerst weer echt leuk en ontspannen. Ik merk dat ik nu pas een beetje een band met haar begin te krijgen, dat het opeens zo gemakkelijk is om mijn geduld niet te verliezen en ik haar niet meer zo ervaar als een beetje een "last". :$ Jammer, voor mij maar vooral ook voor haar, dat het zo lang heeft moeten duren maar blij dat we zijn waar we zijn. En nu mag het zelfs gaan stoppen, voor ik haar straks ga missen. ;o)


Enfin, genoeg gezeverd, een hoop foto's van de wandeling deze namiddag. Na continue buien deze voormiddag er in geslaagd 3u te wandelen en geen druppel tegen te komen, af en toe zelfs wat zon, om op de terugweg in de auto in een stortbui te zitten die enkele uren later nog steeds niet over is. Van geluk gesproken. ;-)


Riep je daar, koekjesmens?

Bijna staande oren...

... en Dumbo-oren. :-p

Mijn sjoklatje.

En mijn moppie.

De jongste en in de verte de oudste.

Drie lange, lange tongen.

Vrolijk lachebekje.

Ik kan er niet aan doen maar ik vind haar oren echt fantastisch zo.

Wat denk je, zouden ze recht gaan staan later?

Ben je over mij bezig, koekjesmens?