Pagina's

vrijdag 29 november 2013

Robine ° 29/11/2002 - † 31/01/2013



~ As long as I can I will look at this world for both of us.
As long as I can I will laugh with the birds, I will sing with the flowers,
I will pray to the stars, for both of us. ~





Lieve Robine,

Vandaag zou je elf geworden zijn.
Tien maanden al ben je hier niet meer.
Tien maanden geleden dat ik op een grauwe dag met jou een allerlaatste keer naar het Bisthof reed zodat je daar je hart kon ophalen bij jouw levenslange passie: de schapen.
Tien maanden geleden dat ik daarna met je doorreed naar de dierenkliniek, om het meest pijnlijke te doen wat een hondenbaasje maar kan doen.
Tien maanden geleden dat ik Hasse, Nim en Pipa nadien afscheid van je liet nemen.
Tien maanden geleden dat ik met in mijn armen jouw slapende lijfje - zo leek het toch - het crematorium binnenliep en er terug buitenkwam met een urne.
Tien maanden geleden dat ik vervolgens thuiskwam, verdoofd maar tegelijk met een gigantische leegte binnenin want mijn once-in-a-lifetime hondje, mijn soulmate, was niet meer.

Het lijkt soms al jaren geleden dat je hier laatst was, in dit wrede leven dat zomaar doorging en met de andere honden die zich herpakten alsof er niets gebeurd was. En tegelijk voelt het als gisteren, bevat een deel van me nog steeds niet dat jij er niet meer bent, heb ik nog steeds drie honden in de plaats van twee.

Tien jaar met jou, zo oneerlijk veel te weinig tijd.
En toch mag ik blij zijn dat het er tien waren, gezien je rotte lijf dat je al jaren lang in de steek liet. Daar waar ik en anderen altijd dachten dat het je kapotte rug was die je ooit de das zou omdoen, bleek uiteindelijk de pijn in je polsen en voetjes vol artrose niet langer houdbaar, ondanks pijnstillers en ontstekingsremmers.
Die tien jaar jou door dik en dun aan mijn zijde hebben, een geschenk om nooit meer los te laten. Tien woelige jaren - van student naar werkende mens tot niet meer in staat om te werken; doorheen verhuizen en vriendschappen; met honden erbij en weer weg; van wij met ons tweetjes alleen tot een baasje en 7 honden erbij.
Altijd was je daar, aan mijn zij. Mijn geweldig trouwe, fantastische Robine Hood, mijn Bientje Wientje, mijn Sjoklatte, mijn Trutsel, mijn Bommatje, mijn Haarbal.

Mijn Mieke Muis, mijn zonder-woorden.


Ik zeg niet "Rust zacht", neen, dat paste nooit bij je.
Leef hard Bien, daar aan de andere kant, leef zoals je altijd gedaan en gewild hebt.
Apporteer die petflessen als nooit tevoren.
Schud die pluche beesten nog doder dan ze al zijn.
Straf die Egels te pas en te onpas.
Trek de arm die de andere kant van dat touw vasthoudt uit de kom.

En, vooral, achtervolg die schapen die jij deze keer wel kan bijhouden tot achter de horizon.

Maar laat bij dat laatste, in tegenstelling tot wat je aan deze kant deed, zo heel af en toe die schapen los met je ogen en kijk eens om naar mij, wil je?


De allerlaatste keer schaapjes, 31/01/2013. Met dank aan Tania.


So this is where we part, My Friend,
and you'll run on, around the bend,
gone from sight, but not from mind,
new pleasures there you'll surely find.


I will go on, I'll find the strength,

life measures quality, not its length.
One long embrace before you leave,
share one last look, before I grieve.


There are others, that much is true,

but they be they, and they aren't you.
And I, fair, impartial, or so I thought,
will remember well all you've taught.


Your place I'll hold, you will be missed,

the fur I stroked, the nose I kissed.
And as you journey to your final rest,
take with you this...


loved you best.




Met dank aan Sisl.