Pagina's

maandag 14 juli 2008

Robientje

Ruim een week geleden stond mijn hart stil, hield de wereld drie dagen op met draaien, was ik jou bijna kwijt.Op het allerlaatste ogenblik, toen alle hoop verdwenen was besloot je van tóch niet over de rand te gaan, helemaal op zijn "Biens".Fysiek ben je er wel door nu. Vrijdag nog eens op controle voor je hart, maar de voorbije week hebben we ondervonden dat niet de rust je sterker maakte, integendeel. Je fleurde pas op bij activiteit: wandelen, met de bal spelen, een beetje trekspelletjes, ... Kortom, de nodige afleiding, uiteraard alles nog gerantsoeneerd. Zondagmorgen liet je zien dat je weer veel zin had in agility. Het waren maar drie korte, eenvoudige parcours maar je was zo happy.
Mentaal ga je wat op en af. Zaterdagavond en zondag ging het geweldig goed, zou geen mens geloven dat je leven een week daarvoor aan een zijden draadje bungelde. Dat "jouw" Chéke daar voor iets tussen zit, daar twijfel ik niet aan. ;)

Maar je hebt in ieder geval laten zien dat het kàn; dat je weer mijn dolle, dwaze meis kan zijn.
Zondagavond was je weer bangig, teruggetrokken, reageerde je vreemd, kon je niet veel verdragen, ... :( Gelukkig trek je, op de ogenblikken dat je angst het grootst is, nu wél naar mij toe, waar je vorige week dan ongeveer even bang was van mij.We gaan ook hier tegen vechten, lieve Bientje. Na de strijd die we vorig weekend gestreden hebben, gaan we ook dit overwinnen. Alle afleiding, alle liefde en knuffels die je nodig hebt, krijg je met hopen zodat je straks weer je normale* leventje kan verderzetten!



* Voor alle duidelijkheid: dat ziet er dus zo uit.

dinsdag 8 juli 2008

Positief nieuws

Bien is terug thuis en min of meer in orde!

Haar hart bleef veel te zwak, en gisterenmiddag gingen we terug naar de DA om een echo te nemen van het hart en een laatste redmiddel te proberen - haar hart bleef het immers niet lang meer trekken. De echo liet niets speciaal zien. Dus een injectie en hopen dat dat haar hart weer sterker zou maken. Een kwartier wachten, half uur wachten, geen resultaat. Uiteindelijk na een uur gaven we het op. Ze zou terug mee naar huis gaan, dat ik nog deftig afscheid kon nemen en dan stilletjes wachten tot ze de strijd opgaf.. Maar dat was natuurlijk buiten Robine Hood gerekend. 8) Zodra we haar van de behandeltafel getild hadden, legde ze zich neer, nam een speelhouding aan, en begon Hasse uit te dagen. Die ging daar natuurlijk gretig op in en zo hebben ze enkele minuten liggen spelen voor de DA en ik van verbazing en ongeloof weer konden spreken. Onmiddellijk weer haar hartslag gemeten: nog lang niet hoog genoeg, maar wel al tweemaal zo sterk als enkele minuten daarvoor!
Ik heb die b*tch gezworen dat ik, nadat ik haar doodgeknuffeld had, haar zou wurgen. Maar ach, dat zou ook maar zielig geweest zijn. ;)

Momenteel is haar hart nog niet helemaal wat het moet zijn, maar dat komt nog wel. (Of het mijne nu ooit nog helemaal in orde komt, is een andere vraag. 8/) Ze is nog erg schichtig en reageert niet helemaal normaal, maar dat is jammer genoeg wel "normaal" na elf uur lang van de ene in de andere epilepsieaanval gezeten te hebben. Tijd heelt alle wondes..

Bedankt voor de steun en de vele duimen, het heeft duidelijk geholpen!

maandag 7 juli 2008

Robine - update

Iedereen erg bedankt voor de lieve berichtjes en mailtjes. Antwoorden volgen zo snel mogelijk.

Robine is er nog en is ondertussen thuis, sinds zondagmiddag. Goed gaat het niet - ze is wel aanvalvrij maar haar hart slaat erg zwak. Verder is ze bang, van Hasse, van mij, van elke beweging of geluid. Dat ze thuis is, is een bewuste keuze omdat de stress van een vreemde ruimte met een DA bij haar fataal zou kunnen zijn.
Zolang we haar hart niet terug krijgen zoals het zou moeten slaan, blijft het bang afwachten. Het lijkt alsof ze het vechten nu wel heeft opgegeven, maar ik hoop vurig dat dat de pessimist in mij is en dat ze enkel fysiek moe is..

zaterdag 5 juli 2008

Samen sterk, Robine

En telkens wanneer ik denk dat we het nu wel weer even gehad hebben met je fysieke perikelen, komt er wel een nieuwe terugslag. Een maand geleden spondylose vastgesteld, gelukkig nog niet té erg. Nu is het weer de epilepsie, opnieuw clustering. Hoe lang blijf je dit volhouden?

Ik wil je gewoon vanavond bij de DA kunnen ophalen, afgesproken? Dit weekend doen we het dan wat rustig aan, of je daar nu zin in hebt of niet. Maar daarna is het weer tijd voor je favoriete bezigheden: wandelen, achter je bal rennen, op eekhoorn- of muizekes-jacht gaan, agility, en niet te vergeten schapen drijven.

Na vanavond zal ik je geen "bomma" meer noemen. Je zit nog maar in de helft, hebt dus nog zeker vijf jaar te gaan. Gelukkig ben je geen kat want jouw negen levens zijn al làng verspeeld, de teller is daar al een heel eind voorbij. En vechten zul je verdorie!
Ik wil geen afscheid. Vandaag niet, morgen niet. Ik ben er niet klaar voor. Wie moet ik dan nog rosse noemen? Of moeke, pintje-wintje, robin hood (als je weer eens je kuren hebt), mieke muis? Wat moet ik in hemelsnaam zonder mijn uniek geval, mijn once-in-a-lifetime-woef?
Hasse is er ook niet klaar voor. Wat moet ze zonder haar zusje, zonder haar friendientje? Wie moet er haar dan domineren; van wie moet ze dan de bal afpakken, de oren proper lekken, de lippen en tanden poetsen? Wie moet ze dan nog drijven op wandeling?
En Chéke? Wat blijft er van hem over zonder zijn soulmate en partner-in-crime? Als er nu twee honden zijn met een unieke, speciale band zijn jullie twee het wel..

Zelf ben je ook niet gereed om te gaan. Ik heb vannacht heel even je blik gezien, tijdens een kort maar helder moment. Je ogen stonden strijdlustig, niet bereid om op te geven. Ieder schaap die naam waardig zou rechtsomkeer gemaakt hebben en zo snel mogelijk van je zijn weggespurt. En dat heeft me moed geven, moed om erin te geloven. Om zeker te zijn dat ik je straks gewoon kan gaan ophalen en je vannacht op je eigen vertrouwde kussen kan slapen, dichtbij Hasse. We gaan vechten, comprendo? Samen sterk..

woensdag 2 juli 2008

.. en TV-luisteren

Robine was eigenlijk nog grappiger. Die blijft er altijd erg stoïcijns onder als er geblaf of dergelijke te horen is op tv of de computer. Het lijkt wel alsof ze het niet hoort. Zo ook nu. Hondengeblaf, geen reactie. Luid schapengemekker, geen reactie. Plots de handler die voortdurend de bevelen "lie down", "come bye" en "away" geeft, en dat heeft ze wél gehoord. En alle zoveel minuten zich wegdraaien, naar mij kijken en piepen, alsof ze wou zeggen: "Hè baasje, ik wil ook graag?".

Tv-kijken

Naar een filmpje aan het kijken van Derek Scrimgeour die met een van zijn honden aan het trainen is. Hasse had geblaf gehoord, en opeens beweging op het scherm gezien!

Waterpret op linkeroever

Hasse is een krak in "watervlug" zijn, letterlijk én figuurlijk!