Pagina's

maandag 29 november 2010

VIII

8 jaar vandaag...
8 jaar geleden dat je het eerste levenslicht zag bij je "fokker", samen met je 7 broers en zusjes.
7,5 jaar geleden dat je als doodsbange wezel op mijn schoot gedumpt werd, en mijn verstand nee zei, maar mijn hart ja riep en de bovenhand haalde.
Zou ik het nog eens over doen, met een andere hond? Nee.
Zou ik het opnieuw doen met jou? Ja!

Veel te vaak gedacht je kwijt te zijn, een kat had niet meer levens kunnen hebben.
Tegen een auto, in het water, tussen op hol geslagen paardenbenen, aan meer dan één hevige epilepsieaanval.
Het voorbije jaar me net iets teveel moeten afvragen of ik je niet beter liet gaan, want sommige dagen was er alleen maar pijn voor jou en niets anders.
Maar je bent niet voor niets Robine Hood, sterk en vol levenslust, en het laatste half jaar doe je het weer zo goed. Je gaat terug veel mee wandelen, ik laat je regelmatig zelfs terug apporteren, de voorbije zomer heb je enorm veel genoten van het zwemmen en in Hongarije moest je amper onderdoen voor jonge Hasse.

Bij de schaapjes gaat het minder, je haalt geen snelheid meer en kan de schapen daardoor niet meer "bijhouden"; en het weinige beetje druk dat je ooit had, ben je nu helemaal kwijt.
Volgend weekend mag je dus, als laat verjaardagscadeau, voor de laatste keer doen wat je het meest lief is, daarna mag je op "pensioen".
Met pijn in het hart, want ik heb altijd gedacht dat dat het einde zou betekenen, als het zo slecht ging dat ik je dàt moest ontzeggen. Maar gelukkig kan het ook anders, het wordt gewoon te frustrerend voor jou en mij, en jij geniet ervan alleen maar naar de schapen te kunnen kijken, wat je vol overgave doet.

Mijn lieffe, rosse, beetje grijze, kleine meidje, gelukkige verjaardag van je baasje en Hasse, en doe er zo nog maar wat bij...