Vakantie 2010

De nacht van 20 augustus stopte ik een hoop bagage en twee honden in de auto, en vertrokken we voor een rit van twee dagen naar Felsõtelekes, Hongarije. De eerste dag heel Duitsland door, en 's avonds overnacht in Linz, net over de grens in Oostenrijk. De tweede dag was de rit iets minder lang. Het noorden van Oostenrijk door, Hongarije binnengereden, dwars door Boedapest, en dan in noordoostelijke richting, boven Miskolc naar onze eindbestemming.

Onnodig te vermelden dat we alle drie blij waren eindelijk aangekomen te zijn.

We zaten er zalig, helemaal alleen op de camping en dus heerlijk rustig en veel ruimte voor de hondjes. :)

Dit was onze tent. Met afgemaakt tuintje voor de honden, maar ze kregen van de lieve eigenaars de hele camping tot hun beschikking als gróte tuin.

Als we niet op pad waren, bleef ik overigens vooral in de tuin, en meer bepaald in de hangmat. Naast wandelen op onbekende plaatsen, is een hangmat met een boek voor mij toch het summum van vakantie en tot rust komen.

Vanop de camping hadden we dit zicht:

En op enkele meters van het terrein kwam een koppel ooievaars zich zowat dagelijks tegoed doen aan kikkertjes en andere lekkernijen.

Maar natuurlijk waren we niet zo ver gekomen om te luieren, hèhè. Het was er prachtig om te wandelen, zij het dat het niet altijd handig was om de weg te vinden zonder beschikbare kaarten van het gebied, en met weinig paden die al helemaal niet aangeduid waren.

De eerste week was het veel te warm om veel te wandelen, en hebben de woefs dus vooral water gezien. Vlakbij de achterzijde van de camping hadden we een ruim meer, dat voor de woefs ideaal was om in af te koelen en speeltjes uit te apporteren.

Op weg naar het water.

Mijn lieffe dwaasje, vrolijk en happy zoals altijd.

En mijn mooi bloemenmeisje, helemaal in haar nopjes.

De twee kipjes tesamen.

Het meer zelf van op een heuveltop.

En dit was het resultaat na de wandeling, en na drie uur borstel-/knipwerk aan de honden.

Het énige punt van ergernis tijdens het verlof, maar wel dagelijks weerkerende ergernis, was een klein onkruid met fijne gele bloemetjes, en &@%£$ç§# vruchtjes. Jammer dat ik geen foto van de honden genomen heb voor ik aan dit helse werk begon, want dat kan je je niet voorstellen. Thank doG voor onze Vlaamse kleefbolletjes, echt waar. Die blijven tenminste nog zitten waar ze zich vasthechten. Deze vruchtjes, door hun piramideachtige vorm en vele weerhaakjes deden 2 dingen na het vasthechten: naar de huid toe kruipen, en bij elkaar kruipen. Als een van de honden met broek of staart langs zo'n plantje gleed, en er bleven dan honderden (niet overdreven) van die vruchtjes verspreid hangen, was dat een kwartiertje later één gigantische zware bol geworden, erg pijnlijk voor de honden omdat dat vreselijk aan de huid trok.

Mensen met langharige honden kennen ongetwijfeld het "slechte sneeuw"probleem, dat als je niet oppast broek en staart en bevedering van de poten opeens vol kan hangen met grote, zware ijsbollen? Wel, beeld je dat in, aan de broek, de bevedering, onderaan de staart, én in de oksels, onder de hele borst en buik, in de kraag en achter de oren. Arme woefs. :(

De foto's hierboven zijn twee grote wastobbes, links van Hasse, rechts die van Robientje. Robines kom ziet er meer uit, maar bij haar was het in verhouding veel meer haar. Die kan dat toch missen, haha, en bij haar heb ik wat meer de schaar gebruikt. Een kleine twee uur nodig gehad voor Hasse, een dik uur voor Robine: met een fijne kam en vingers, en veel pijn voor de hond, kwamen die snertdingen er uiteindelijk weer uit. In de oksels en onderaan de borst en buik heb ik bij beide hun haar gewoon kort moeten zetten met de schaar. Dat was echt té pijnlijk, en de huid zag daar ook al helemaal rood en stond opgespannen door het gewicht en het trekken aan het haar.

Heel het verlof hebben die dingen ons parten gespeeld, gelukkig wel nooit meer zo erg als de eerste dag, maar dagelijks moest er wel geborsteld en geplukt worden. Ze bepaalden onze route, en soms ook mijn humeur, lol.

Na dit avontuur gingen we dus maar eens op zoek naar het andere meer, volgens de beschrijving veel groter en mooier, ook dichtbij, maar dan aan de andere zijde van de camping.

Bientje in het bos...

... en op de hei.

Hassje op haar schattigst.

Allez baas, zijn we bijna voort?

De beschrijvingen van het meer waren niet overdreven, integendeel.

Het was er z-a-l-i-g. Heerlijk rustig, het water verfrissend koel en ontzettend helder, en zowel de woefs als ik hebben er heel wat in kunnen zwemmen.

Hasse kon doen wat ze het liefste doet in water: op een niet te diep stuk, net tot aan haar buik, door het water racen/springen achter een bal aan.

En Robine kon doen wat zij het liefste doet in het water: vanop een steile kant zich afzetten en zo ver mogelijk het water in springen. Het is niet echt duidelijk op de foto behalve dan aan de kleur van het water, maar de kant die je linksonder op de foto ziet, was eigenlijk een uitstekend "plateau", waardoor het water daar onmiddellijk erg diep was.

Bientje in afwachting van wat ik in het water zou smijten, de bal of een van de flessen. :)

Zwempies.

En meer zwempies.

Ik vroeg Hasse mij ook een keer te fotograferen als ik aan het zwemmen was, maar al wat ze kon was staan janken vanop de kant, haha.
In de Pyreneeën deed ze normaal geïnteresseerd wanneer ik zwom, maar hier stond ze vanop de kant telkens te trillen en stil te piepen als ik wegzwom en zodra ik terugkeerde, sprong ze het water in en zwom ze al jank-blaffend tot bij mij, eender hoe ver ik was. Mijn softie. :)

's Avonds was dit steevast het resultaat.

En dat was het qua hondenfoto's van de vakantie, want op dag 4 blies het fototoestel zijn laatste adem uit. Ik ben uiteraard blij dat ik de getrokken foto's nog heb kunnen recupereren, maar dat was het dan ook, de digi is definitief vertrokken naar de camera-hemel.

Nog enkele andere fotootjes:

De foto hieronder lijkt een doodgewoon dorps-voetbalveldje...

... ware het niet dat het originele goals had.

Heel veel fascinerende beestjes gezien en enkele ervan ook vastgelegd op de gevoelige plaat. De ene al wat mooier...

... dan de andere. (Groot dat die was, brrr.)

Notice een stukje ongeduld op de achtergrond.

Kruipt daar een harig hondje door het gras?

Oeps, het was een mooie rups.

Heel veel schone bloemetjes overigens, hoewel niet zo talrijk als het zeer gehate en gevreesde kruid.

Sommige leken paarse én gele bloemen te dragen, maar bij nader inzicht bleek enkel de gele de bloemen te zijn, en het paarse de blaadjes. Echt een mooi plantje.

Anderen hadden dan weer van wortel tot stengel en van bloem tot blad de kleur van rodekool.

En toen zat het er weer op voor dit jaar. :( Bye bye Hongarije, we keren nog wel eens terug!