Robientje

Ruim een week geleden stond mijn hart stil, hield de wereld drie dagen op met draaien, was ik jou bijna kwijt.Op het allerlaatste ogenblik, toen alle hoop verdwenen was besloot je van tóch niet over de rand te gaan, helemaal op zijn "Biens".Fysiek ben je er wel door nu. Vrijdag nog eens op controle voor je hart, maar de voorbije week hebben we ondervonden dat niet de rust je sterker maakte, integendeel. Je fleurde pas op bij activiteit: wandelen, met de bal spelen, een beetje trekspelletjes, ... Kortom, de nodige afleiding, uiteraard alles nog gerantsoeneerd. Zondagmorgen liet je zien dat je weer veel zin had in agility. Het waren maar drie korte, eenvoudige parcours maar je was zo happy.
Mentaal ga je wat op en af. Zaterdagavond en zondag ging het geweldig goed, zou geen mens geloven dat je leven een week daarvoor aan een zijden draadje bungelde. Dat "jouw" Chéke daar voor iets tussen zit, daar twijfel ik niet aan. ;)

Maar je hebt in ieder geval laten zien dat het kàn; dat je weer mijn dolle, dwaze meis kan zijn.
Zondagavond was je weer bangig, teruggetrokken, reageerde je vreemd, kon je niet veel verdragen, ... :( Gelukkig trek je, op de ogenblikken dat je angst het grootst is, nu wél naar mij toe, waar je vorige week dan ongeveer even bang was van mij.We gaan ook hier tegen vechten, lieve Bientje. Na de strijd die we vorig weekend gestreden hebben, gaan we ook dit overwinnen. Alle afleiding, alle liefde en knuffels die je nodig hebt, krijg je met hopen zodat je straks weer je normale* leventje kan verderzetten!



* Voor alle duidelijkheid: dat ziet er dus zo uit.