 |
Had je mij (en iedereen met mij) twee maanden of zelfs maar 1 maand geleden gezegd dat Hasse vandaag 9 zou worden, had ik droef gereageerd dat dat niet grappig was. Twee maanden geleden stopte ze met eten, hield dat wekenlang vol op hier en daar een klein hapje na, werd steeds zieker en zwakker. Haar hart wilde echt niet meer mee en bijgevolg liet de rest het ook stilletjes afweten.
Uiteindelijk begon ze terug wat te eten, maar verteerde haar voer niet en bleef vermageren en ze was permanent lijkbleek. We stopten geleidelijk aan met de hartmedicatie in de hoop haar véél te trage hartslag omhoog te krijgen voor het te laat was. Omhoog ging die uiteindelijk wel, van 30 naar 50/min maar dat was nog altijd veel te traag. En dan, bij het allerlaatste bloedonderzoek nu vier weken geleden, kreeg ik te horen dat Hasses lever- en nierwaarden niet nòg slechter konden zijn (en dat het onbegrijpelijk was dat ze nog leefde). Op alle vlakken een schim van wat ze was, nam ik haar weer mee naar huis met het besef dat het niet lang meer zou duren en er enkel nog maar een laatste trip naar de DA zou volgen wanneer ze pijn kreeg. De hele dag en avond door werden één langgerekt afscheidsritueel en 's ochtends stond ik doodsbang op, ervan overtuigd dat ze 's nachts vertrokken was.
Maar ze bleef gaan. Haar vacht zag er niet meer uit, ze deed niets dan slapen en snurken (door het vocht op haar longen), bleef mager maar bleef wel eten (al was het dan wel heel kieskeurig). Hier en daar een korte actieve opflakkering, meer van willen dan van kunnen. Stilaan begon ze wel steeds meer te 'willen', nam ze zelfs weer wat in gewicht toe, en ik bleef 's avonds met tranen in mijn ogen afscheid nemen en iedere ochtend weer misselijk opstaan.
Toen (en de niet-hondenmensen moeten nu maar even niet meer verder lezen ;-)) vond ik haar eerste "normale" drol, helemaal verteerd en dus geen beeld meer van wat ze de avond ervoor had gegeten. En ik juichte maar weigerde nog steeds te hopen.
Ze at nog wat meer, bedelde soms zelfs weer en wilde overal mee naartoe. Van het minste uitgeput maar zich niet willen geven, weer mee naar de schapen willen of gek doen met een touw in haar mond. En dus mòcht ze mee bij de schapen, heel even werken, want het was de laatste keer en dan geef je toch alles wat ze willen? Ik durfde niemand, niet hier op fb of elders, te laten weten dat het wat beter ging want ik geloofde niet in wat ik zag en was bang dat ik het dan zou 'jinxen'. En ik blééf haar 's avonds niet kunnen loslaten en -tig keer per nacht wakker schieten om naar de deur te sluipen, want tot daar kon ik haar net horen snurken.
Ze kwam nog wat meer bij, haar vacht begon weer wat te blinken, een dikke week geleden begonnen er voor het eerst terug haarstoppeltjes te groeien op al haar kaalgeschoren plekken van de echo's. Ze is sinds twee weken niet meer bleek. Zelfs niet meer lichtbleek zoals ze al jaren was, ook niet meer bij kou of stress of vermoeidheid, en haar hele lijf voelt weer warm aan. En het kwartiertje bij de schapen werd een half uurtje, en dan een uurtje, en dan twee uurtjes, en dan een kleine verplaatsing. Ze is iedere avond en ochtend retestijf - of ze nu veel gedaan heeft of niets - en doet binnenshuis niets dan heel erg diep slapen - ook of ze nu veel gedaan heeft of niets. Haar rug speelt ook weer op waardoor haar linkerachterpoot niet altijd mee wil, helemaal solidair met haar baasje dus. ;-)
Maar, ze overleeft niet meer maar ze lééft weer, is veranderd maar ze is er nog, en in de kleine dingen is ze weer de Hasse zoals ze altijd was. Ze gromt nog steeds op de rest van de roedel als die teveel rond haar lijf hangt, hapt nog steeds vrolijk wol als ik weer eens onoplettend mijn commando op de verkeerde toon geef, kan nog steeds voorwerpen doodschudden als een fanatiekeling, drijft nog steeds vanuit een verstopplaats de rest wanneer die aan het apporteren is, moet op wandeling nog steeds iets in haar mond hebben. En ze kan nog steeds knuffelen als de beste.
En ik, ik heb mijn afscheidsritueel nu officieel stopgezet. Tot een week geleden vertelde ik haar iedere avond dat het goed was, dat ze mocht gaan als ze moest, dat ze voor mij niet hoefde te blijven. Maar niet meer. Want vandaag is ze tegen alle verwachtingen in 9 geworden en nu gaan we vastberaden naar de 10. :-)
Mijn allerliefste Hasse, mijn Melisje, mijn mirakel-pukkie-wereldwonder, laat me nooit meer zo wekenlang in bange onzekerheid zitten want dan ga je mìj nog overleven. We blijven vechten tegen je lijf, samen. De eeuwige schapenvelden zullen moeten wachten want hier is nog werk genoeg voor jou.
Ook een hele gelukkige verjaardag gewenst aan je broers en zussen, ook je zusje *Myrhha daarboven.
Onderstaande foto's allemaal van de voorbije weken. :-)
 |
